ارزیابی روایی نسخه فارسی آزمون سخن گفتن جهت تعیین شدت تمرین هوازی در دختران سالم جوان

در این پژوهش نسخه فارسی آزمون سخن گفتن طراحی و مشخصات روان­سنجی برای برآورد آستانه تهویه­ای دختران سالم بررسی شد. سه گروه 19 نفری دانشجوی دختر سالم به صورت لایه­ای هدفدار (با توان هوازی کم، متوسط، و زیاد) انتخاب شدند. آن ها پس از امضای رضایت­نامه آگاهانه، به فاصله تقریبی یک هفته در دو نوبت آزمون وامانده­ساز فزاینده هوازی روی تردمیل شرکت کردند. در نوبت اول آزمون سخن گفتن و در نوبت دوم آزمون تحلیل گازی اجرا شد که در نوبت دوم شاخص های vo2max، vco2، و نسبت تبادل تنفسی اندازه گیری شد. توسط نرم افزارspss تحلیل­های آماری از طریق تحلیل واریانس یک طرفه انجام شد. یافته ها حاکی از آن بود که سه گروه از حیث vo2max تفاوتمعنادار داشتند0.01)≥p و32.44≥ (54 و 2)f). با این وجود، در آستانه بی­هوازی شاخص های ضربان، مقیاس بورگ و سخن گفتن در سه گروه به ترتیب برابر با 10±177 ضربان، 2±15 درجه، و 2±24کلمه در 30 ثانیه بود. در مرحله بی­هوازی نیز مقادیر فوق هم چنان در سه گروه معادل و به ترتیب به7±193 ضربان، 1±18 درجه و 2±22 کلمه در 30 ثانیه رسید. نتایج نشان داد عملکرد آزمون سخن گفتن در آستانه تهویه­ای و مرحله   بی­هوازی مشابه با آزمون­های ضربان و بورگ است. رابطه آزمون سخن گفتن با فشار کار یک رابطه خطی معکوس بود. 24 کلمه و بیشتر نشان از فعالیت در مرحله هوازی و 22 کلمه و کمتر نشان از فعالیت در مرحله بی­هوازی داشت. با توجه به انحراف استاندارد این آزمون نتایج برای همه یکسان نیست و برای       هر کس باید با تمرین بدست آید.